Veelbelovende auteur Axel Auriant signeert zijn eerste roman "Rue de la Gaîté" in Ramatuelle

Het gevoel alsof je pagina voor pagina in een Truffaut-film duikt. Baptiste, de hoofdpersoon, neemt door de tekst de trekken van Jean-Pierre Léaud aan.

"Je bent effectiever dan mijn psychiater! (hij lacht) Ik ben zo dol op Jean-Pierre Léaud. Ik had het er twee dagen geleden nog over: ik droom ervan een Jean-Pierre Léaud van de regisseur te zijn."

Met Rue de la Gaîté heeft de jonge acteur Axel Auriant (27 jaar!) een debuutroman geschreven die getuigt van grote gevoeligheid, waarin realiteit en fictie elkaar vermengen... Waar de auteur met humor en ernst de juiste woorden op de juiste plaats zet.

Hij, de acteur die zichzelf opbouwde "door middel van de inwijdingsverhalen die ik op mijn pad tegenkwam. Ik begreep echt de kracht, het idee van representatie en literatuur die in mijn constructielogica verscheen", tot het punt waarop hij de wens voelde om te schrijven wat hij graag had gelezen.

En Rue de la Gaîté is hier. Het verhaal van Baptiste, een jonge acteur in opleiding die worstelt met zijn angsten. Die van zijn jeugd die hem als jonge volwassene achtervolgen. Geesten als zoveel obstakels die hem ervan weerhouden vooruit te komen. Baptiste die, van zijn Florent-klas tot de coulissen van het theater Montparnasse, achter de schermen van zijn decor zal kijken... Om door de spiegel te kijken en eindelijk de juiste plek te vinden om te staan. Waar uiteindelijk alles begint. Echt waar.

Daar heeft hij een mentor voor nodig. We zien Michel Bouquet in Marcel Andrés gelaatstrekken. "Er zit ook een vleugje Jean Marais in," vertrouwt de auteur toe. "Maar Michel Bouquet, het is waar, hij is mijn ultieme referentie..."

Passie is een toevluchtsoord

Baptiste, die zijn angsten letterlijk uitbraakt, rookt en net gedumpt is, het is een slechte start, toch? "Maar we beginnen allemaal wel eens verkeerd in ons leven, toch?" glimlacht de auteur, wiens roman ons meeneemt op het pad naar veerkracht.

Veerkracht door theater, dat net zoveel voedt als bepaalde herinneringen. Zoals deze fictieve grootvader die Baptiste zijn liefde voor het theater doorgeeft. "In dit geval had de mijne echt een passie voor theater...", vertrouwt de auteur toe, waarmee hij de persoonlijke tussenzin die overgaat in fictie, afsluit.

Wat opvalt aan theater – althans, dat is mijn indruk – is dat de levens van anderen en de levens van onze personages ons ook in staat stellen een echo in ons eigen leven te vinden. Ik heb echt geluk gehad, maar ik heb het gevoel dat literatuur, en theater in het bijzonder, me in staat heeft gesteld mijn blik op wat ik meemaakte te verleggen, mezelf vragen te stellen, soms antwoorden te vinden... Zelfs theaterbezoek heeft me in staat gesteld mijn relatie met de wereld, met menselijke zaken, met de liefde, met familie, enzovoort, te ontwikkelen. Daardoor word ik sterk gedreven door de wens om dit over te brengen op jongeren en hen te laten begrijpen dat theater, net als in de tijd van Molière, nog steeds een spiegel is van onze tijd.

Theater, een toevluchtsoord en bevrijding voor Baptiste. "Precies. Ik denk dat passie een toevluchtsoord is waarin je je vrij kunt voelen. Tenminste, het was door passie dat ik me vrij voelde om mezelf te vinden. Passie kan een kind in staat stellen zichzelf op te bouwen – een beetje ver van zijn ouders – of zich in ieder geval soms beschermd te voelen, een bubbel voor zichzelf te creëren."

"Theater is punk"

Een ware liefdesverklaring aan het theater en tevens een ode aan de overdracht, via de relatie die ontstaat tussen de jonge held en de acteur die zijn leraar wordt gedurende een scène uit Cyrano.

"De droom van mijn leven! Cyrano opvoeren... Elk jaar heb ik de enscenering die evolueert. Cyrano is voor mij het grootste personage. In de muziek, in de taal van Rostand, is het een van de mooiste stukken uit het Franse klassieke repertoire... Het is een mythe, alleen al in de tekst. En dan, Cyrano, is het de schoonheid van de zwier, die ik ontdekte toen ik ontdekte wat adolescente complexen waren, wanneer we ervan overtuigd zijn dat we, omdat we niet van onszelf houden, niet door anderen geliefd kunnen worden. En plotseling is dat het, Cyrano, de kracht van een man die bezwijkt onder het gewicht van zijn complex en die zijn toevlucht zoekt in iets anders, als een soort schild. En het is het meest menselijke ter wereld. Dat wil zeggen, hoe we accepteren dat we geliefd worden, hoe we van onszelf houden, hoe we onszelf beschermen en hoe we onszelf definiëren in een maatschappij en in ambivalente relaties, vooral als we liefhebben. Hij is de geweldige verliezer. Het heeft me mijn hele leven van streek gemaakt..."

En dan Cyrano, "het is punk" . Een woord uit de vocabulaire die vaak opduikt in de pagina's. " Het is mijn visie op theater", voegt Axel Auriant toe met een glimlach die we wel kunnen raden, aan de andere kant van de lijn. Ik denk dat punk zijn vandaag de dag goed voelt. En het deconstrueert ook de relatie die we hebben met het classicisme van deze teksten... In een consumptiemaatschappij waar iedereen op een scherm zit, is het nog steeds punk om theater te maken. Theater is een van de laatste plekken waar we naar een verhaal luisteren zonder bevooroordeeld te zijn door schermen. En het stelt ons in staat om veel dingen in twijfel te trekken.

Fayard-edities. 256 pagina's. 20,90 euro.